Drie maanden, maar nog niet op de helft!

Op de fiets naar de Angkor Wat en overige tempels in het omliggende park. Voor diegene die dit niets zegt, de Angkor Wat is de grootste tempel van de wereld. Voor de zielige mannen: In dit park staat ook de tempel van de film "Tomb raider". Angelina Jolie heeft hier welgeteld vijf seconden filmmateriaal geschoten, de rest is studiowerk. Die vijf seconden zijn genoeg geweest om een flinke rij toeristen te vormen, om op de foto te kunnen met de beroemde boom. Je kan één keer lachen en de volgende Chinees duwt je al ongeduldig aan de kant!

Trouwens om vijf uur opgestaan om de zonsopgang te spotten bij de tempels. Wat we al niet over hebben voor een beetje romantiek! Natuurlijk waren we vergeten te pinnen (entree kostte potverdikkie twintig dollar p.p.), dus moesten we twintig minuten terug fietsen en hebben we de zonsopgang gemist!
Één tempel is leuk, maar bij de tweede heb je 't al gauw gezien, dus toen we uiteindelijk bij de Angkor Wat waren, zijn we niet eens naar binnen gegaan! Je kon toch geen foto maken zonder dat er duizenden mensen doorheen liepen! 
De twintig dollar was het sowieso al waard geweest, vanwege de lol om de entreekaartjes (zie foto).

Onze fietsen zetten we altijd aan elkaar vast, want een fiets kunnen ze hier handig jatten en vervoeren op de scooter (tussen de bestuurder en bijrijder in). Ze vervoeren hier alles super creatief op de scooter, ladders (rechtopstaand), hele dierentuin, bedden (helemaal in elkaar gezet, om de chauffeur heen gebouwd), kinderen (zoveel mogelijk), hele winkels (zoals mandjes en matrassen). Wij passen ook met zijn vieren op een brommertje!
De busjes zitten ook overvol! Jordy kwam laatst niet meer bij, er werd een brommertje vervoerd en die hing uit het bomvolle busje (onder de open achterklep), zelfs daarop zat een Cambodjaan! Prachtig toch! Soms zie je een hooibuil voorbij rijden van vijf meter hoog en breed, en zit de local daarin verstopt!

Wat ook bizar is, is dat alleen de bestuurder een helm moet dragen. Dus Franske zit constant te mauwen dat hij wel een helmpje op moet! Ze passen meestal niet, vanwege zijn meloenenkop, dus dat bezorgt mij regelmatig een lach/huilbui! In Thailand betaal je een flinke boete, ze willen alles wat er in je portemonnee zit, met een beetje pech begeleiden ze je zelfs naar de pinautomaat! In Cambodja kun je tenminste nog onderhandelen! Denise en Joey werden aangehouden en kregen een boete van wel twee dollar, maar Denise zei dat ze maar één dollar wilde betalen, dat was ook goed! Er werd ons zelfs een verhaal verteld dat een toerist tien dollar (dat was het enige wat hij nog bij zich had) moest betalen omdat hij te hard reed, geen helm droeg en overdag zijn licht aan had staan. Hij kwam erachter dat hij een lege tank had, dus liep vanuit het benzinestation terug naar de agenten en legde de situatie uit, kreeg ie toch twee dollar terug om te tanken!
De locals dragen meestal geen helm, mits ze niet op de scooter zitten! We hebben bijvoorbeeld een visser gespot die een helm droeg!

Terug naar Siem Reap: De volgende dag hebben we aan 't zwembad gelegen, aangezien niemand nog kon zitten op z'n beurse zadelkont! 
De volgende dag naar Battambang. 's Avonds naar de "killing cave" en de "batcave", waar tijdens zonsondergang een uur lang miljoenen vleermuizen uit komen gevlogen! Mooi voor vijf minuten! De killing cave was een voorbereiding op de killing fields, die we de volgende dag zouden bezoeken!

Er was eens een wandelaar, hij liep over een veld, genietend van het leven en het zonnetje en zag iets verdachts uit de grond steken. Dit bleken menselijke resten te zijn, uiteindelijk één onderdeeltje van de vele massagraven op dit veld. Vandaar de naam "killing field". 

In 1972 kwam Pol Pot aan de macht in Cambodja, leider van de Rode Khmer (khmer rouge). In 1975 bezette de Rode Khmer Phnom Penh (hoofdstad Cambodja). Pol Pot wilde een communistische, zelfvoorzienende samenleving oprichten. Steden moesten verdwijnen en iedereen moest boer worden. Dus moesten alle (mogelijke) intellectuelen uitgemoord worden. Daar vallen brildragenden en welgestelden (inwoners uit de steden) onder, maar ook mensen die (een beetje) een andere taal konden spreken of een buitenlands boek in de kast hadden staan. Zij werden naar kampen gestuurd waar ze moesten werken of 'gewoon' vermoord werden. Om kogels te besparen werden de meest bizarre manieren bedacht om te moorden. Vooral omdat het een soort wedstrijd werd voor de kampleiders; wie het meeste en meest bizarre moordde, kreeg meer beloning! Baby's werden tegen een boom doodgegooid (vaak terwijl moeders toekeken!) en mensen kregen met verschillende voorwerpen een klap tegen het hoofd en werden in massagraven geduwd. Of bijvoorbeeld in een grot met afgrond (killing cave). 
Ook werden de slachtoffers uitgehongerd. Zij moesten werken en kregen steeds minder eten, waarna ze óf overleden óf niet in staat waren om werk te verrichten, waardoor ze gestraft (gemarteld) werden en alsnog overleden.
Dat martelen gebeurde onder andere in een school, genaamd S21 (Tuol Sleng Museum). Tijdens de bevrijding zijn er in de school veertien levenloze lichamen gevonden en zeven overlevenden. De veertien lichamen liggen in stenen graven op het schoolplein.
Inmiddels zijn de zeven overlevenden overleden, maar iemand doet zich nog wel voor als overlevende; hij verkoopt boeken voor tien dollar! Op de kaft van het boek staat een -recente- foto van deze man achter de tralies van de school! Bizar!
In elk schoollokaal hangt een foto van het levenloze lichaam dat daar gevonden is. Gemarteld tot de dood. Uiteindelijk zijn 20.000 mannen, vrouwen en kinderen hier gemarteld. De meesten werden naar Choeung Ek (killing field) getransporteerd en daar vermoord. 
De slachtoffers legden onder dwang een verklaring af van een misdaad die zij niet begaan hadden. Vanwege deze zogenaamde misdaad werden zij gestraft. Ook werd men gestraft wanneer zij niet overtuigend genoeg waren tijdens de valse verklaring! Hoe dan ook, de slachtoffers werden gemarteld met de dood als gevolg of, als ze geluk hadden, direct vermoord. 
In 1979 zijn de Cambodjanen bevrijd door de Vietnamezen. 
Pol Pot heeft zich tot 1997 schuilgehouden in de jungle, waarna hij gevangen is genomen en negen maanden later is overleden op 72-jarige leeftijd. Pol pot heeft oud mogen worden, nooit honger geleden en zijn (klein)kinderen zien opgroeien. In tegenstelling tot de vrouwen die moesten toekijken hoe hun kinderen tegen een boom (killing tree) doodgeslagen werden. 

Tijdens het regime van de Khmer Rouge zijn tussen de 1,7 en 2 miljoen Cambodjanen vermoord. Men spreekt zelfs van 3 miljoen slachtoffers. 

Bovenstaande is maar een beknopte samenvatting! Het bezoek aan de Choeung Ek en de S21 was zeer indrukwekkend. Je wordt met een audiogids begeleid door de plek waar het allemaal heeft plaatsgevonden. Echt een bezoek waard!
Ja, het krioelt er van de toeristen. Nee, in het eerste opzicht valt er niks spectaculairs te zien. Maar je gaat er ook niet naartoe voor vermaak! Je wilt meer weten over de geschiedenis en verschrikkelijke gebeurtenissen, stilstaan bij de slachtoffers. Stilstaan bij het feit dat genocide al vaker gepleegd is, dat het waarschijnlijk op dit moment nog steeds gebeurt..

Zoals ze bij "Hart van Nederland" op SBS6 ook altijd doen, gaan we nu verder naar de blije diertjes uit het 'Wildlife Rescue Center' die we bezocht hebben als tussenstop van onze reis naar Kep vanuit Phnom Penh.
Hier worden dieren verzorgd die bedreigd zijn in hun soort, of gewond waren. Ook zijn er dieren geïmporteerd zodat de locals hier naar kunnen kijken. De gibbon aapjes waren zeker het leukste. De vrouwtjes zijn super jaloers en willen aandacht van mannen. Wij vrouwen vormen een bedreiging, dus ze vallen mij aan als ik mijn vinger door het hek steek of ze in het wild tegen kom. Jordy daarentegen kon het aapje zoveel aaien als hij wilde, terwijl het aapje mij aankeek met een blik; "Ik maak je ka-phot".
Jordy wordt trouwens vaakop de man af gevraagd hoe het kan dat hij zo knap is, de geïnteresseerde is altijd een man (of ladyboy).

's Avonds in Kep een tuktuk chauffeur ontmoet, genaamd Whit. Hij bracht ons in aangeschoten toestand naar een restaurant met de lekkerste garnalen ever! Na wat whisky met zijn vrienden stond hij erop ons weer terug te brengen. Maar we gingen niet terug, nee hij wilde ons nog even vertellen over de geschiedenis van het standbeeld op de pier (naakte vrouw). In het kort: Het ging over de "duster"(dochter) van een man die naakt zat te wachten tot haar geliefde zeeman terug kwam. Elke avond riep ze "husband, where are you, i miss you!". Yeah Right!
Mooi mens!

Whit heeft ons de volgende dag (nuchter?) naar Kampot gebracht waar we een scooter hebben gehuurd en de omgeving hebben verkend. Frans en ik zijn naar het primitieve gedeelte gegaan waar geen wegen zijn, alleen maar oranje zand. De huizen(krotten), planten en mensen zijn helemaal oranje daar! Wij een toeristen cave bezocht met een dertienjarige gids, niets bijzonders. Of we naar het viewpoint wilden? Natuurlijk, het was maar 1 minuut lopen volgens 't menneke! 
Lopen werd hiken, hiken werd klimmen en klimmen werd levensgevaarlijk! Als je een stapje mistte, zou je in de afgrond vallen. Soms moest je aan een tak van een boom hangen als een aapje boven de afgrond om onderdoor naar het volgende stukje te komen. 

Ons guesthouse in Sihanoukville was super! We hebben een paar avonden versleten aan de bar, waar wedjes werden gedaan hoe lang een hoer bij een gast zou blijven.. 
Ja, meisjes van lichte zeden genoeg hier. Je herkent ze aan de kledingdracht: blote benen, schoenen met verhoging en een decolleté. De andere Cambodjaanse dames zijn namelijk veel beschaafder gekleed, zij lopen altijd in pyjama's! Serieus!

Met zijn vieren een dagje op de partyboat naar het verlaten eiland Ko Rong Samloen. Super mooi, maar over vijf jaar vergelijkbaar met Ko Phi Phi. We zijn een boomhut ingeklommen en er na te veel Bacardi en whisky pas weer uitgestrompeld!
Uiteindelijk zijn we weer in Phnom Penh belandt, waar we een avondje hebben doorgetrokken op de hotelkamer met Denise en Joey, aangezien zij de volgende dag weer naar NL vertrokken.. 
Nu hebben Frans en ik een week nodig om bij te komen, we zijn uit ons backpackersritme.. maar het was het allemaal waard!